Powracamy do pisania. Zmiany i nowości.

Witajcie kochani. Jak ja tęskniłam za blogowaniem... Nie pisałam kilka dobrych miesięcy - mój rekord. Jednak to nie znaczy, że w ogóle mnie tu nie było. W międzyczasie czytałam Wasze posty i pozmieniałam trochę na blogu. Póki co może być, ale ciągnie mnie, by znów coś zmienić w jego wyglądzie.
Poza zmianą wyglądu bloga, zmieniło się jeszcze wiele innych rzeczy. Pierwsze, to przeprowadzka. Teraz mieszkam w mieście, w dodatku w innym województwie, bo już nie w pomorskim, a warmińsko-mazurskim. Z przeprowadzką idzie jeszcze kilka innych problemów, o których wiedzą wtajemniczeni. Z jednej strony się cieszę ze zmiany miejsca, bo mam wszędzie blisko, być może często będziemy uczęszczać do olsztyńskiego klubu agility (około godziny jazdy), a z drugiej jednak wolałabym zostać tam, gdzie byłam przez ponad osiem lat. Zresztą niektórzy z Was wiedzą jakie to uczucie, tyle zamieszania i gwałtownej zmiany. No cóż, mam nadzieję, że wszystko się ułoży.
Drugie jest to, że mama bez mojej wiedzy oddała mojego (?) królika. Po prostu postawiła mnie przed faktem dokonanym.
Zaczęło się tak, że mojej wrednej, młodszej siostrze zachciało się psa. Powód? "Bo ja mam, to ona też musi". A głownie dlatego, że zobaczyła mojego bloga i stwierdziła, że ona też chce pisać o swoim czworonożnym. Początkowo mama się nie zgadzała, ale później - wiecie jak to jest - zrobiło się jej szkoda. Szukała jakiegoś psa. Ja od początku wiedziałam, że to zły pomysł, bo nie będzie się nim zajmowała, więc zaproponowałam kota, który wymaga znacznie mniej opieki. Znalazłam piękne perskie kocięta, mama skontaktowała się z hodowczynią. No i miał być kot. Jednak decyzja wypadła na królika miniaturowego. Wiktoria od samego początku nie umiała się nim zająć, ale gdy ja coś przy nim robiłam, to "Zostaw ją, bo to mój królik!". Jeszcze trzeba było wymyślić imię. Niestety, to ona ją nazywała, więc imiona były okropne i strasznie przereklamowane. Początkowo była Plamka - nawet mamie się nie podobało, mi to już w ogóle. Więc nazwała ją Pusia. Też byłam przeciw, bo chciałam bardziej oryginalne imię, ale cóż. Leciały miesiące, aż w końcu wyszło na to, że Puśka jest moja, bo tylko ja się nią zajmuję. Nagle mama stwierdziła, że skoro Wiktoria się nią nie zajmuje, to Punię odda, bo ja mam już psa i królik mi nie potrzebny - jej słowa. Szkoda mi jest okropnie, choć na początku też byłam za oddaniem jej, bo po co ma cierpieć z powodu takiej właścicielki? Tyle, że to ja chciałam znaleźć jej nowy dom. Od początku mówiłam, że to tylko chwilowa zachcianka i jak już, to kupić rybkę, a nie tak bardzo wymagające zwierzę. Po prostu zero poczucia odpowiedzialności.
No i w końcu o Nodim. Musimy wybrać się do weterynarza, bo coś chyba nie tak z jego układem pokarmowym i stawami.
Widać też ogromną zmianę między nami. Nasze relacje zdecydowanie się polepszyły, z czego oczywiście bardzo się cieszę. Wystarczyło więcej zrozumienia, konsekwencji i uczuć.
I także - Nodi zaczął lubić dzieci. Oczywiście nie wszystkie, ale większość. Mój Yorkas jest ulubieńcem wszystkich brzdąców, założyły nawet fun club specjalnie dla niego. Dzieci, które wcześniej bały się psów w końcu przekonały się do tych cudownych zwierząt i często nawet proszą mnie, bym dała im poprowadzić Nodiego na smyczy. Ale jedno pozostało takie, jakie było - nienawiść Nodula do facetów jeszcze nie zanikła. ;)
A ja pomimo tego, że zawsze kochałam Yorkshire Terriery, to kocham je coraz bardziej i bardziej, a w końcu udowodnię, że nie są to zwykłe kanapowce i szczekacze. Uważam też, że Nodi jest doskonałym przedstawicielem rasy - oryginalny wygląd, wesołe i ciekawe usposobienie, zwariowany temperament, wspaniały charakter, odwaga i ten nadzwyczajny spryt. Nigdy wcześniej nie spotkałam takiego Yorka, choć z pewnością wszystkie są cudowne.

No i mój dawny, kochany, uszaty Pusiaczek: